De ontwikkeling van het agrarisch cultuurlandschap is in heel Nederland van belang geweest, zeker ook in de gebieden rond de Peelrandbreuk. In de heidegebieden van Noord-Brabant ontwikkelde zich het potstalsysteem, dat tot omstreeks 1850 standhield en een belangrijk onderdeel was van de schaapherderscultuur. 

 

In andere delen van Noord-Brabant en ook in Limburg ontstonden – gepaard gaande met bevolkingsgroei en toenemende mechanische en technische ontwikkelingen – gehuchten, plaatsen en dorpen in de woestenij van de Peel. De grenzen van dergelijke nederzettingen werden vaak middels heggen van sleedoorn of meidoorn aangegeven. Deze perceelsgrenzen werden, opnieuw door welvaarts- en bevolkingsgroei in de loop van de twintigste eeuw steeds meer door ruilverkaveling heringedeeld. 

 

Aan de Terrasmaas in Limburg zijn duidelijke sporen gevonden van agrarische nederzettingen uit de Romeinse tijd en ouder, op de dekzandgronden van Noord-Brabant ontbreekt over het algemeen continuïteit met betrekking tot landbouw.